November 30 - Bamboo Bali – Bonaire
// Zelden meegemaakt, niks te mekkeren //
Het hele verhaal begint een dag eerder. Woensdag 29 november.
Het plan was ná de spits te gaan rijden. Tja. Toch iets te vroeg vertrokken. Alles
rond Maastricht stond vast. Een ongeluk bij het lokale vliegveld. Vervolgens
een massale fabriekssluiting bij Chemelot, en dus een wegafsluiting. Daarna
geen vuiltje aan de lucht. Vlotjes naar het Radisson Park Inn bij Schiphol. Prima
hotel. Alleen het bier was wel belachelijk duur. Redelijk goed ontbijt na een
prima nachtrust.
Shuttle bus, Inchecken, Wachten. Vier films, Bonaire.
Auto ophalen bij AB Car Rental en op naar Bamboo Bali. De
poort is dicht. Hmmm. We roepen een paar keer “Hallo”. Gelukkig komt er iemand.
“Ik laat je wel even zien waar je moet zijn, hopelijk is Sebastiaan er” Ah daar
is hij. “Sorry, ik had jullie via de zijingang verwacht” geen idee dat die er
was. Hij laat ons de kamer zien en leidt ons even rond op het kleine resort.
Ziet er prima uit. Morgen gaat Debby nog het e.e.a. uitleggen. Kunnen we gelijk
een wasrek voor het drogen van de zwemspullen vragen.
Het bier, dat al koud stond, is bijna op. Tijd om te gaan
slapen.
December 1 – Acclimatiseren
Vroeg wakker, 05:00 uur. Toch 8 uur geslapen dus. We
blijven nog even liggen, en daarna douchen. Tijd voor ontbijt. Ik dacht bij
Captain Don’s / Rum Runners, maar Petra wil door naar Buddy Dive / Blenies.
Okay. Je zit dan op een echt resort en begrijpt meteen weer waarom je dit niet
geboekt hebt. Ontbijt is ‘oké’, maar vanaf nu gewoon op onze eigen hut.
Tijd om naar de office te gaan. Daar lopen we Anno weer
tegen het lijf. Lekker even babbelen. Hij stelt ook zijn ‘partner in crime’
Vera voor, die toevallig langs komt lopen. Naar binnen voor de briefing van
Debby. En hup naar de ATM. Hmmm $4 per withdrawel? En hij doet het niet! Volgende
stop is WannaDive. Inchecken was een fluitje van een cent. Goede rondleiding
ook. Morgen gaan we lekker duiken. Laatste stop, de supermarkt. Ze hebben veel,
maar geen appels. Die staan nog ergens op Curaçao. Misschien volgend weekend.
Heerlijke “Catch of the Day” bij It Rains Fishes, onder
het scherpe toeziende oog van een visarend. Daarna als toetje een stuk over de “Queen’s
Highway”, tot het éénrichtingsverkeer wordt. En terug. Morgen Andrea I, of
Andrea II, of alle twee. Al was het bij 1000 Steps net ook weer adembenemend
mooi.
2-7-2010 | 2-12-2017 Loeki
Petra is om half 7 wakker. “Nathalie heeft me proberen te
bellen” “Ik heb ook een voicemail”
“ …………….. Loeki is niet meer …………..”
Ze had hem gevonden boven aan de trap. Alsof hij sliep,
maar hij werd niet meer wakker.
Je wilt naar huis. Daar zijn. Maar het heeft geen zin.
Hij is er niet meer. De liefste prinsenbeer van de hele wereld is niet meer!
Het zal een hele vreemde reis worden. Je wilt er van
genieten, maar het lukt niet. Het verdriet is te groot. Toch besluiten we om
visjes te gaan kijken. Het is goed. Met z’n tweeën. Stil. Het is mooi. En dan
overvalt dat droevige gevoel je ineens weer.
Jos 73 [min] / 23.3 [m] | Petra 73 [min] / 21.8 [m]
Het zal de komende dagen niet veel anders zijn, samen
lukt het wel. Ik kijk er nu al naar uit om hem te zien. Hoe moeilijk het ook
zal zijn. Ik moet hem zien. Aanraken. Een allerlaatste knuffel.
Mijn jongentje
December 3 – Bonaire or Brunssum
Vandaag proberen we onszelf een beetje op te pakken.
Rustig ontbijten. Heerlijk met z’n tweeën, niemand om rekening mee te houden.
Daarna toch een duikje. Even tankjes halen en daarna door naar het zuiden. Man
man wat is er in een paar jaar veel bijgebouwd. Er ligt een gigantische boot
bij Salt Pier. Hmmm, daar kunnen we voorlopig niet gaan duiken. Plan is de
volgende: Salt City. Er staan twee pick-ups, één met en één zonder mensen. Ze
gaan er net voor ons in.
Onderwater vooral spelen met de witbalans van de camera.
Lijkt er een stuk beter uit te zien. Wellicht te rood. Als we terug komen staat
alleen onze truck er nog. Petra voelt bij het uit doen van haar boots een dikke
blaar. Haar – 15 jaar oude – boots zijn stuk.
Jos 71 [min] / 26.8 [m] | Petra 70
[min] / 23.2 [m]
Na de lunch gaan we nieuwe halen. Gezellig even babbelen
met de eigenaar. “Komen jullie uit Limburg of Brabant?” Tja, eigenlijk alle twee.
“Ja, mooi, Limburg. Hadden we bijna gewoond” O? “Ja het was of Brunssum, of
Bonaire” Vreemde keuze, want geen vergelijk, maar goed.
’s Avonds lekker BBQ’en bij Bamboo Bali. Wat een heerlijke
plaats. Jammer dat we niet met volle teugen kunnen genieten. We doen ons best.
December 4 – Sweet Dreams
Een heerlijk rustig dagje. En dat is wat we nodig hebben.
We zitten ook op een perfecte plek daarvoor. Bamboo Bali bevalt met de dag beter.
De kamer heeft precies wat je nodig hebt. Niet alleen praktisch, maar ook qua
privacy. Ook al zitten ze vol, het voelt alsof we het rijk voor ons alleen
hebben. Ontbijten doen we op ons terras.
Onze duik maken we in het zuiden: Sweet Dreams. Wat is
het er mooi, met al die waaiende soft corals. “Beng” “beng” Petra “roept me”
Oei, haar hielband is afgebroken. Ik neem haar ene vin mee. Ze peddelt rustig
met één been verder. Er is geen stroming dus het gaat wel. Ik hoef haar niet te
slepen.
Jos 67 [min] / 21.2 [m] | Petra 67 [min] / 19.1 [m]
Op de terugweg stoppen we de foodtruck van Cactus Blue
voor een lekkere Kite Burger. Terug bij BBB babbelen we nog even met Anno, die
net een boom gekortwiekt heeft. Aardige rustige man. Hij verteld over het
resort. Wat ze veranderd hebben. En waarom het niet vreemd is dat het ons hier
bevalt.
Diner op de hut, op ons eigen terras. Fijn, zo veel
ruimte buiten.
// Ik vraag Anno naar het kapotte huisje op White Slave.
Blijken 2 Amerikanen met iets te veel op uit de bocht te zijn gevlogen en het
huisje geramd. Zelf waren ze er ook niet zo best aan toe. //
December 5 – East Coast Diving
Vreemd. Heel deze dag overgeslagen in mijn ‘analoge’
blog. Hopelijk vind ik de video nog … .
Jos 55 [min] / 28.4 [m] | Petra 55 [min] / 27.7
[m]
Jos 55 [min] / 20.1 [m] | Petra 54 [min] / 20.1
[m]
December 6 – It Rain’s Fishes
Gisteren vroeg er in en vandaag moeite om op te staan.
Man, 10 uur geslapen. Petra is vroeg wakker, en erg verdrietig. Heerlijk
ontbijtje gemaakt. Flesjes halen, en hup, onderweg. Tja, bij de Hilma Hooker is
het weer erg druk. Toch maar door. We kiezen voor White Slave. Het Duitse stel
dat net uit het water komt adviseert ons om rechtsaf te gaan. Oké, Danke. Het
is een flink stuk zwemmen hier tot het rif. Mooi wit zand met Garden Eels. Goed
begin. Het rif is prachtig. Vooral terug, met de stroom mee driften. Heerlijk.
Op het eind vindt Petra nog een Snake Eel. Althans, het kleine stukje hoofd dat
boven het zand uit steekt.
Jos 64 [min] / 21.6 [m] | Petra 63
[min] / 19.6 [m]
Na gedoucht te hebben, zitten we te dubben waar te gaan
lunchen. Uiteindelijk wordt het It Rains Fishes. Wederom heerlijk lunch met
dito uitzicht.
December 7 – Broken Glass
Toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken, een
2-tank vandaag. We gaan de “classic” doen: La Dania’s Leap naar Karpata.
Tenminste, als we de eerste vinden, en er niet aan voorbij rijden. In mijn
hoofd hoor ik Esther zeggen “als je dat huisje ziet, dan ben je te ver” “als je
de muur ziet, dan ben je te ver” En het is éénrichtingsverkeer, dus “te ver” is
geen optie. Ja, hier moet het zijn. We gaan eens kijken. Het ziet er bekend uit,
maar zeker weten doen we het niet. Petra is er ook niet zo zeker van of ze hier
wil springen. Om zeker te zijn loop ik de weg af. Huisje. Muur. Karpata. Dus we
zaten goed. Terug door de brandende zon. We bouwen de spullen op en ik breng de
pick-up naar Karpata. Het is maar een paar minuten, maar na de 3de
keer vind ik het wel genoeg.
Pakjes aan. Tankjes op de rug hijsen en met volle
bepakking het pad af naar de klif. Plons, splash. We liggen beide in het water.
Het rif is erg mooi, en het water super helder. [jammer dat ik nog steeds ruzie
heb met mijn nieuwe camera, de foto’s zijn nog steeds niet goed]
We vinden geen anker, maar zijn zojuist wel langs een
touw met een boei gezwommen. Was het daar? We zwemmen terug. Nergens een anker.
Ik besluit mijn hoofd boven water te steken. Ik hoop dat het dat plekje, een
beetje terug, is, anders wordt het nog héél ver. Shit. Even later, nog eens
kijken. Ik zie mensen en een pick-up. Hier moet het zijn. Pfff. Yep.
Voor de tweede duik rijden we over Rincon, er is geen
andere weg, naar het zuiden. Angel City wordt het. Het begin is kaal. Dood
koraal. Maar verderop is het mooi. Weer een leuke duik.
Jos 72 [min] / 16.2 [m] | Petra 73 [min] / 14.6
[m]
Jos 71 [min] / 24.7 [m] | Petra 71 [min] / 22.9
[m]
En dan. Scherven brengen geluk zullen we maar zeggen.
Tijdens de afwas laat ik een wijnglas uit mijn handen vallen. Pets. De hele
vloer vol met glasscherven. Petra schrikt. Draait om, en stoot pardoes het
andere wijnglas van de aanrecht. Man man. Op de knietjes, met de handveger, de halve
hut schoon geveegd. Ja, je loopt de hele tijd op blote voeten, dus levensgevaarlijk
als er glas ligt.
Tijd om te gaan slapen.
December 8 – De lifter
Gisteren beviel goed, dus vandaag weer een 2-tank. Tijdens
het pakken van de spullen komt Britta naar ons toe “Are you in – In Between the
Trees - ?” Yes “Can I have a look” natuurlijk. Ze wil volgend jaar terugkomen
met haar man en dochter en is kameropties aan het bekijken. Ze vertrekt
vandaag.
Op naar Tolo. Als we net aan het opzetten zijn, staat
Britta weer voor onze neus. Erg toevallig. Ze is op haar laatste dag een eilandtour
aan het maken.
Na Tolo gaan we weer naar het zuiden. In Rincon staat een
jongen te liften. Hij moet naar Kralendijk. Mooi, wij ook. We zetten hem bij de
rotonde, net na de kerk af, en rijden door. We willen eigenlijk Salt Pier doen,
maar er staat enen bord dat dat niet kan vanwege onderhoud. Erg jammer. De boot
die er al een week lag is weg, maar helaas. We rijden door naar Tori’s Reef.
Weer een heerlijk duikje.
Jos 75 [min] / 20.1 [m] | Petra 75 [min] / 19.8
[m]
Jos 70 [min] / 29.0 [m] | Petra 69 [min] / 28.1
[m]
Terug bij Bamboo Bali bericht van het dierencrematorium. We
kunnen 13 december terecht. Fijn. Of hoe zeg je dat.
Ondertussen blijven de filmpjes van Nathalie binnenkomen.
Ze is nog elke dag bij Maja, en die laatste wordt mega veel geknuffeld en verwend.
Zo, tijd om de voeten in te gaan sprayen. De muggen zijn
weer wakker.
December 9 – Camera
Vlak voor de vakantie een nieuwe camera gekocht. Mijn
Panasonic TZ-40 was overleden, en Panasonic maakt voor de opvolgers (de laatste
was de TZ-100) geen onderwaterhuizen meer. Als ik in de gebruiksaanwijzing kijk
hebben ze ook het, sublieme, onderwater algoritme verwijderd. Wat nu? In de
reviews van onderwater camera’s doet Panasonic het redelijk tot heel goed, maar
alleen met hele prijzige camera’s En ik ben niet van plan een vermogen uit te
geven. Qua pocket / point-and-shoot wordt de nieuwe TG-5 van Olympus aanbevolen.
Deze camera kan zonder waterhuis tot 15 meter diep. Dus geen paniek als het
waterhuis lekt. (95% van de reden voor het overlijden van al mijn cameras tot
nu toe) Het hele pakket is ook binnen budget, dus dat is hem geworden. Ben ik
er blij mee? Nog niet helemaal.
- Het onderwaterprogramma (of beter de preset onderwater witbalans) geeft lelijke blauwe foto’s
- Witbalans aanpassen helpt, maar de foto’s zijn no steeds te hard. In onderwater modus kan enkel het “vivid” filter gekozen worden. Ik stel over op “P” stand met “Neutral” filter. Lijkt al een stuk beter. De ingestelde witbalans is toepasbaar voor alle programma’s, ook video. Zelfs 4K. Dat is prachtig, maar …
- Instellen witbalans is niet eenvoudig en moet elke paar meter, en is soms erg paars. Oefenen, oefenen, oefenen. Net zoals vandaag op Red Bery. Constante kwaliteit is nog te veel gevraagd.
- Nog geen setting voor “met videolamp” gevonden. Ik dacht dat instellen van de kleurtemperatuur van de lamp (~6500 K) voldoende zou zijn. Nee dus. Kleur klopt nog niet en foto’s zijn overbelicht.
Tot nu toe “some good and some bad”, maar dat zou met
elke camera zo zijn. En o ja. Grote frustratie: Vergeten op de record-knop te
drukken als je iets aan het filmen bent. Zoals de bait ball vandaag met de
jagende jacks. Super mooi om te zien …. Helaas niet gefilmd. Maar dat heeft
natuurlijk niks met de camera te maken.
Jos 70 [min] / 21.3 [m] | Petra 69 [min] / 22.0
[m]
Straks eten bij “At Sea” voor Petra’s verjaardag. Ben
benieuwd.
December 10 – Cuba Company
Gisterenavond: goede keus en erg lekker. Beetje karige porties,
zeker het hoofdgerecht. “Standaard 4 gangen menu” gekozen. Het speciaal aan
geprijsde “Flavours of Bonaire” was met geit als hoofdgerecht, en daar had
Petra niet zo’n zin in.
Laatste duik. Eerst wachten tot de regen stopt. Het kwam ’s
morgens met bakken uit de lucht. Als het begint op te klaren besluiten we de
mooiste nog een keer te doen: La Dania’s Lep naar Karpata. We doen hem erg
langzaam deze keer. Na ruim een uur zijn we er. Na 80 minuten komen we uit het
water. Het was weer een hele mooie en met de camera lijkt het goed te gaan
komen.
Jos 80 [min] / 14.6 [m] | Petra 80 [min] / 15.7
[m]
Na de lunch gaan we eens bij Gooodive kijken of Esther en
Menno er zijn. Er staat een onbekend persoon in de shop. “Menno werkt hier eigenlijk
nooit meer” “Esther toevallig vandaag wel, maar ze ligt in het water, hier aan
de overkant, bij Something Special” Blijkbaar was ze onder water, wat we zagen
haar niet.
Na bij Wind Sock naar de zonsondergang te hebben gekeken,
gaan we bij de Cuba Company eten. Vooraf ceviche van tonijn en garnalensoep. Mijn
hamburger is oké, Petra’s saté is best ever.
Tijd voor onze, voorlopig, laatste nacht op Bonaire.
December 11 – Germaine
Code oranje. Code
rood. A2
van Eindhoven naar Maastricht dicht. Het is weer zo’n dag in Nederland. Vaak
eind november, begin december is er zo’n dag, of soms twee, dat het sneeuwt en
heel Nederland ontregeld is. Gisteren, maar vooral vandaag, is het zo’n dag. Op
Schiphol is het ook een puinhoop, ruim 500 vluchten geannuleerd, en de meeste
andere vluchten vertraagd. Onze inkomende vlucht heeft maar een goed half uur
vertraging, dus tegen dat die hier is, via Aruba, is hij gewoon op tijd. Geen
stress dus.
Tijd voor de laatste dag. Rondje Bonaire. We beginnen bij
Germaine. “Ha, Maastricht!” roept ze stralend. Ook al is het bijna 4 jaar
geleden dat we bij haar zijn geweest, ze herkend ons direct. Een mooie schildpad
voor in de gang gaat mee naar huis. “Schildpad staat voor nieuw begin” zegt ze.
Nou, dat zou wel mooi zijn. Nog zo’n jaar, nee bedankt.
Het weer is minder goed dan voorspeld, dus weinig foto’s.
De wind is gaan liggen, vandaar. Op de terugweg stoppen we voor de lunch bij
Foodies, voorheen Kontiki. Het is er mooi geworden en het eten is heerlijk!
Terug, tanken, uitrusten (al wil dat niet zo lukken), inpakken.
Over een kleine 4 uur vliegen we terug.
*****************
Thuis
